Do dzieła! – pomyślałam. Zaczęłam medytację. Auuuuummm… Nie, to śmieszne. To nie ma sensu. Pogięłam ulotkę i rzuciłam w kąt. Słyszałam jak Ugryź, mój bury kundel, zabrał się za obślinianie, lizanie, gryzienie, miętoszenie i międlenie śmiecia.

I znowu wróciły myśli o nim… Franek… Och, jakże ja się w nim zakochałam! Moment, a jeśli mogę sobie wyśnić, że będziemy razem? Tak! Ugryź, oddawaj to ! No nie, jak ja to teraz rozczytam? Wiedziałam tylko, że trzeba „medytować” (co za denerwujące słowo!) i myśleć o tym, ma nam się przyśnić. Gdy poczułam się senna, wtuliłam głowę w mojego jaśka i zasnęłam.

- Gdzie, gdzie ja jestem? – otworzyłam oczy i podniosłam się z łóżka. Byłam na jakiejś wielkiej łące. - Halo!? Jest tu kto?

Nagle przypomniałam sobie: przecież ja śnię! Zamiast piżamy miałam na sobie zwiewną lnianą sukienkę w błękitne chabry. Na głowie wianuszek. Cudownie! Piłam źródlaną wodę. Naprawdę! Czułam jej smak. Smakowałam jabłek z wielkiego sadu. Tarzałam się w puszystych obłokach. Na śnieżnobiałym pegazie pokonywałam przestworza. Ba! Sama latałam. Czułam wiatr we włosach i mżawkę na szyi. Ciepło słońca i chłód Arktyki. Co chciałam – miałam. Zastanawiałam się tylko : czemu nie ma ludzi? Moment, gdzie mój Franek? Nagle, niczym Edward ze Zmierzchu, w rozwianej koszuli podszedł do mnie mój i tylko mój, cały mój Franciszek.

- Idziemy? -  uśmiechnął się łobuzersko, podał mi swoją dłoń i unieśliśmy się w przestworza. Nagle zbiegły się maleńkie śmieszne krasnale, z nosami jak kartofelki. Zaczęły śpiewać piosenki słodkim głosikiem. Nadleciały kolorowe elfiki i zaczęły obsypywać nas płatkami polnych kwiatów. W końcu  przystanęliśmy (chciałam go przecież wreszcie pocałować!). Stanął naprzeciwko mnie, poprawił mi włosy. Zbliżył twarz , dotykaliśmy się nosami. Czułam jego ciepły oddech. … Ej, chwileczkę. Umyłeś dziś zęby? Oj, chyba nie. Otworzyłam oczy. No tak. Ugryź. Mój pies.

(...)