Αναρωτιόμουν πάντα πως γίνεται να χάσεις κάποιον από τη ζωή σου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά να ξαναμπορέσεις να τον εντάξεις στην καθημερινότητά σου. Αδιανόητο μου φαινόταν. Έλα όμως που στα "δύσκολα" οι επιλογές γίνονται ελάχιστες και ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ! Μα όλα...
Μερικές φορές η συγγνώμη είναι περιττή. Φτάνει ένα βλέμμα και μια αγκαλιά. Ναι, αλήθεια, φτάνει. 
Μερικές φορές η συγγνώμη είναι περιττή. Γιατί κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να την πει, κι ας θεωρεί ο απέναντι πως την δικαιούται. 
Μερικές φορές η συγγνώμη είναι περιττή. Γιατί κανείς από τους δυο δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα ξαναυποπέσει στο ίδιο ατόπημα. 
Μερικές φορές η συγγνώμη είναι περιττή. Γιατί πολύ απλά από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. 
Ποτέ τα πράγματα δε θα είναι ακριβώς ίδια. Θα είναι καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά ποτέ τα ίδια. Αν μπορέσεις να το δεχτείς, θα προχωρήσεις. Αν όχι, δε ξέρω τι γίνεται. Δεν ξέρω γιατί ακόμα δε γνωρίζω αν μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να το δεχτώ. 
"Σαν να μην πέρασε μια μέρα", λέει ένα τραγούδι. Πόσο σκληρό είναι, όμως, να συνειδητοποιείς ότι τελικά πέρασε (και μάλιστα όχι μόνο μια);
Μεγαλώνουμε και δεν είναι εύκολο να τα βλέπουμε όλα ακόμα μέσα από το παιδικό μας βλέμμα. Οι ενήλικοι δε συγχωρούν εύκολα, δε δίνουν πάνω από μια ευκαιρία, δεν χαρίζονται...
Για την ώρα επιλέγω να πιστεύω ακόμα το ρητό: "Σ΄αγάπησα όταν ήμουν παιδί. Και τα παιδιά, δε ξεχνάνε ποτέ"! Δεν εγγυώμαι ότι και αύριο θα αντέχω να το πιστεύω...