Rodzice przeczytali sms-a od Niny. Matka Mirki przytuliła ją do siebie. Wtedy dziewczyna kompletnie się rozkleiła i zaczęła szlochać.

-          Przecież wiedziałaś, że Ci ludzie w każdej chwili mogą zgłosić się po Fionę. – powiedział tata Mirki.

-          Ale minęło już…. sporo….. czasu od…kiedy wywiesiły….śmy z Niną ogłosz…szenia -  zanosiła się od płaczu dziewczyna.

-          Chodźcie. Pojedziemy do domu i zadzwonimy do tych ludzi, żeby się umówić – zaproponował tata i ruszył do wyjścia.

   Po powrocie do domu Mirka od razu wzięła na ręce kotkę, która łasiła się do jej nóg, jakby wyczuwała, że to mogą być ostatnie pieszczoty ze strony swojej nowej właścicielki. Dziewczyna poszła do swojego pokoju, trzasnęła drzwiami i usiadła na łóżku. Fiona usadowiła się na jej kolanach i cichutko pomrukiwała. Łzy ciurkiem leciały z oczu Mirki i skapywały na futerko kotki, która szybko je zlizywała. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

-          Proszę – dziewczyna wydobyła z siebie to słowo.

-          Cześć, Mogę? – to była Nina.

-          Tak. Wejdź.

Nina usiadła obok swojej zapłakanej przyjaciółki i przytuliła ją.

-          Tak bardzo chciałabym, żeby Fiona mogła zostać ze mną już na zawsze.

-          Ja też bym tego chciała, ale Ci ludzie ją kochają. Zgubiła im się i mają prawo po nią przyjechać.

-          Ja też ją kocham. I co? Nie mam do niczego żadnego prawa!

-          Wiesz co mam na myśli.

-          Wiem – Mirka powiedziała to już z większym spokojem.

-          Pomyśl o tym, że Fionie będzie tam lepiej, bo to są jej prawdziwi właściciele. U nich się wychowała być może od kociątka. Tam jest jej dom.

-          Masz rację. Ona musi wrócić do swoich właścicieli.

Wtedy dziewczyny usłyszały dzwonek do drzwi. Od razu wiedziały kto to.

C.D.N.